Σύμφωνα με έρευνα της Διεθνούς Ερευνητικής Ομάδας Δημόσιων Υπηρεσιών (PSIRU), του Διεθνικού Ινστιτούτου (TNI) και του Παρατηρητηρίου των Πολυεθνικών (Multinational Observatory) τα τελευταία 15 χρόνια έχουν υπάρξει παγκοσμίως
τουλάχιστον 180 περιπτώσεις επαναδημοτικοποίησης υπηρεσιών ύδρευσης σε
35 χώρες, συμπεριλαμβανομένων σημαντικών περιπτώσεων στην Ευρώπη, την Αμερική, την Ασία και την Αφρική.
Πόλεις, περιφέρειες και χώρες σε όλο τον κόσμο επιλέγουν όλο και περισσότερο να κλείσουν το κεφάλαιο της ιδιωτικοποίησης του νερού και να επαναδημοτικοποιήσουν τις υπηρεσίες, επιστρέφοντας σε δημόσιο έλεγχο τη διαχείριση των υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης. Σε πολλές περιπτώσεις, αυτό είναι μια απάντηση στις ψεύτικες υποσχέσεις των ιδιωτικών εταιρειών και την αποτυχία τους να θέσουν τις ανάγκες των πολιτών πάνω από τα κέρδη.
Η έρευνα εξετάζει την αυξανόμενη τάση επαναδημοτικοποίησης των υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης ως αναδυόμενη παγκόσμια τάση και παρουσιάζει την πιο πλήρη εικόνα των σχετικών υποθέσεων μέχρι στιγμής. Μεγάλες πόλεις που επέλεξαν το δρόμο της επαναδημοτικοποίησης είναι η Άκκρα (Γκάνα), το Βερολίνο (Γερμανία), το Μπουένος Άιρες (Αργεντινή), η Βουδαπέστη (Ουγγαρία), η Κουάλα Λουμπούρ (Μαλαισία), η Λα Παζ (Βολιβία), η Μαπούτο (Μοζαμβίκη) και το Παρίσι (Γαλλία). Αντίθετα, την ίδια περίοδο υπήρξαν πολύ λίγες περιπτώσεις ιδιωτικοποιήσεων σε μεγάλες πόλεις του κόσμου: για παράδειγμα εκείνη της Ναγκπούρ (Ινδία), η οποία έχει δεχθεί μεγάλες αντιδράσεις και κριτική και της Τζέντα (Σαουδική Αραβία).
Παρά την για περισσότερες από τρεις δεκαετίες αμείλικτη προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων και των συμπράξεων δημόσιου-ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ) από τα διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και τις εθνικές κυβερνήσεις, φαίνεται πλέον ότι η επαναδημοτικοποίηση του νερού είναι μια πολιτική επιλογή που είναι εδώ για να μείνει. Η εμπειρία από τα συνήθη προβλήματα της ιδιωτικής διαχείρισης των υδάτων - από την έλλειψη επενδύσεων σε υποδομές, τις τιμολογιακές αυξήσεις ως και τους περιβαλλοντικούς κινδύνους - έχει πείσει τις κοινότητες και τους φορείς χάραξης πολιτικής ότι ο δημόσιος τομέας μπορεί να προσφέρει ποιοτικές υπηρεσίες στους πολίτες και να προωθήσει το ανθρώπινο δικαίωμα στο νερό.
Ο όρος επαναδημοτικοποίηση αναφέρεται στην επιστροφή των ιδιωτικοποιημένων υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης στις τοπικές αρχές ή γενικά σε δημόσιο έλεγχο. Αυτό συνήθως συμβαίνει μετά τον τερματισμό των ιδιωτικών συμβάσεων από τις τοπικές κυβερνήσεις ή τη μη ανανέωσή τους, αλλά η διαδικασία δεν συμβαίνει πάντα (ή μόνο) σε δημοτική κλίμακα. Οι περιφερειακές και εθνικές αρχές έχουν σημαντική επιρροή στη χρηματοδότηση και την πολιτική των υπηρεσιών και σε κάποιες περιπτώσεις δρουν άμεσα ως διαχειριστές του νερού.
Ανεξάρτητα από τη μορφή και το εύρος της, η επαναδημοτικοποίηση είναι γενικά μια συλλογική αντίδραση ενάντια στη μη βιωσιμότητα της ιδιωτικοποίησης του νερού και των ΣΔΙΤ. Λόγω της μη δημοτικότητας της ιδιωτικοποίησης, ιδιωτικές εταιρείες ύδρευσης έχουν χρησιμοποιήσει τεχνικές προπαγάνδας για να ενθαρρύνουν τους πολίτες να πιστεύουν ότι οι συμβάσεις παραχώρησης, οι συμβάσεις μίσθωσης και άλλες μορφές ΣΔΙΤ είναι αρκετά διαφορετικές από την ιδιωτικοποίηση. Δεν είναι όμως. Στην πραγματικότητα όλοι αυτοί οι όροι αφορούν τη μεταβίβαση του ελέγχου της διαχείρισης των υπηρεσιών στον ιδιωτικό τομέα. Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα πρέπει να είναι ενήμεροι για το υψηλό κόστος και τους κινδύνους της ιδιωτικοποίησης του νερού και έχουν πολλά να μάθουν από τις εμπειρίες των δημόσιων αρχών που έχουν επιλέξει την επαναδημοτικοποίηση και εργάζονται για να αναπτύξουν δημοκρατικά υπόλογες και αποτελεσματικές υπηρεσίες παροχής ύδρευσης.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την έρευνα στα αγγλικά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου